Ik geef mijn haar weg

Beetje een gekke titel, maar het is eigenlijk wel precies wat ik nu doe. Mijn haar weggeven. Natuurlijk niet alles, ik moet zelf ook mijn hoofd warm houden met een vachtje. Maar er mist wel een flink stuk. Zo voelt dat nu, alsof het mist. Maar ik sta wel volledig achter mijn beslissing.

Oke, even bij het begin beginnen. Mijn zus en ik waren eigenlijk een aantal jaren in de strijd ‘wie het langste haar had’. Dan stonden we naast elkaar om het te vergelijken. ‘Ja dat van mij is echt veel langer hoor’. Lang haar was in onze ogen nou eenmaal heel mooi. Toen ik afgelopen zomer een keer thuiskwam raakte ik bijna in shock: mijn zus had haar haar tot net onder d’r schouders af laten knippen. Ik kreeg zelfs foto’s te zien van de afgeknipte vlecht. Die had ze gedoneerd aan stichting Haarwensen. Mijn eerste reactie: Jij bent helemaal gek in je hoofd. Mijn tweede reactie: Dat zou ik nooit van mijn leven doen.

Mijn haar was voor mij nou eenmaal een beetje mijn USP, unique selling proposition, zoals ik dat in het communicatie vakgebied leer. Mijn bijzondere kwaliteit, mijn unieke eigenschap, een van de dingen die ik echt mooi aan mezelf vond. Het was niet een standaard kleurtje, en ook nog eens ontzettend lang. Ik kreeg er opmerkingen en complimenten over en daar werd ik gelukkig van. Ja dit is nou eenmaal een oppervlakkige samenleving, en van zulke dingen kan men gelukkig worden.

Nadat ik de shock een beetje te boven kwam, en ik me realiseerde dat ik nu officieel het langste haar had en dus er vrede mee had kwam de tweede bom. Mijn moeder probeerde mij met hevige propaganda te overtuigen ook mijn lange haren af te laten knippen. Half huilend vluchtte ik terug naar mijn kamer in Leeuwarden. Nee sorry dat is weer wat overdreven. Maar ik weigerde heel stellig dat ik ooit mijn haar zo kort zou laten afknippen. Nooit.

Nu ongeveer 4/5 maanden later knip ik mijn haar kort af. Tja, standvastig zijn is misschien niet echt mijn ding. Kijk, mijn haar was lang en dat was leuk. Maar mijn haar is ook zwaar, hangt stijl naar beneden en valt niet te stylen. Krullen zakken er naar 2,3 seconden weer uit. Als ik nou wat volume erin had was het misschien ook een ander verhaal geweest, maar daarmee ben ik ook niet gezegend. Als je niet meer met je haar kunt dan in een staart, los, of een lelijke knut (ja ik kon alleen maar lelijke knuten maken, omdat de helft er altijd uitzakte) dan raak je er wel wat op uitgekeken.

Oke, lang verhaal even wat korter maken: het was tijd voor iets anders, en ineens spookte die gedachte door mijn hoofd. En na wat mensen gevraagd te hebben van ‘goh denk je niet dat ik zo’n bolle kop krijg als ik…’, en daar best positieve reacties op gekregen te hebben besloot ik maar om het te doen. Dit weekend moest het nog gebeuren. Als een klein meisje sleepte ik mijn moeder mee naar de kapper voor een beetje mental support. En daar gebeurde het. Het haar werd gevlochten en knip knip. Weg haar.

Mijn moeder heeft wat foto’s gemaakt van het proces, met onder andere mijn vermoeide kop en eerste reactie nadat het afgeknipt werd. Ontzettend mooi dus.

 

En nog even een mooie selfie die ik natuurlijk wel moest maken:

Ik heb besloten om net als mijn zus de vlechten te doneren aan stichting Haarwensen. Zij maken pruiken uitsluitend voor zieke kinderen. Misschien kan ik een klein ginger kindje blij maken met mijn haar. Ondanks dat het echt heel erg wennen is aan mijn nieuwe coupe ben ik er wel blij mee. Bovendien ben ik er achter gekomen dat het economisch ook beter is. Ik denk dat ik nu wel vijf keer langer met mijn shampoo kan doen.

En ten slotte is er nog een laatste overwinning. Mijn haar is nu korter dan dat van mijn zus. Ja, ja.

With kind regards,

Eline